Memy – narzędzie marketingu XXI wieku

Od genu do memu

Dawkins twierdził, że mem jest minimalną jednostką transmisji kulturowej, analogiczną do genu w dziedzinie biologii. Jego idee były odpowiedzią na pytanie o podobieństwo ewolucji biologicznej i kulturowej, której zasady zdają się rządzić niewidzialnymi mechanizmami kształtowania naszej kultury. Przyjmijmy więc założenie, że kultura ewoluuje – to stwierdzenie wydaje się dość oczywiste, patrząc na nieustanne zmiany w modzie, sztuce, literaturze czy technologii.

Ewolucja i nieśmiertelność memów

Podobnie jak geny, memy się powielają, a ich celem jest przetrwanie i rozprzestrzenianie. Te kulturowe replikatory, jak nazwał je Daniel Dennett, mogą mutować i podlegać selekcji, dążąc do „nieśmiertelności” przez utrzymanie istotnych cech na przestrzeni czasu. Mem może być zatem uważany za element kultury przekazywany niegenetycznymi drogami.
W procesie ewolucji memy ulegają uproszczeniu, z „Hamleta” pozostaje „być albo nie być”. Każda idea dąży do skondensowania w mocne hasło, które odciśnie się w umysłach. Dawkins porównał memy do wirusów umysłu – zaraźliwych wzorców informacji, które przenoszą melodie, zwroty językowe, sposoby lepienia garnków, fasony ubrań, a nawet poglądy polityczne i filozoficzne. To też słynne earwarms, czyli piosenki, które nie chcą wyjść z naszej głowy. Jak chociażby „Bejba, yts kajnda krejza…”. 

Pierwsze memy

Początek XXI w. przyniósł powstanie pierwszych memów w internecie. Obecnie memy są wszechobecne i można powiedzieć, że idea memu sama w sobie zmutowała do formy, z której jest dzisiaj najbardziej znana. Kształtują one naszą kulturę masową i znajdują różne formy wyrazu, od obrazów po dźwięki i muzykę.

Lolcaty: te memy są typem image macro, który skupia się na kotach. Są znane ze swojego specyficznego języka, często zwanego „lolspeak”. Ten język charakteryzuje się niepoprawną gramat...